علم به معنای کشف مجهول و رونمایی از آن است؛ از همین رو گفته اند علم نوری است که بر چیزی می تابد و آن را از ظلمت بیرون می آورد و به نمایش می گذارد. بر این اساس، وقتی سخن از علم الغیب می شود، نمی تواند به معنای بقای چیزی در غیب باشد در حالی که علمی به آن تعلق گرفته و نوری بر آن تابیده باشد. پس وقتی چیزی متعلق علم می شود، دیگر در ظلمت و غیب باقی نمی ماند. این بدان معناست که پس از تعلق علم به غیب، دیگر آن چیز غیب نیست، بلکه مشهود است.

اما این که درباره خدا گفته شده که خدا «عالم الغیب و الشهاده» است(توبه، آیات94 و 105؛ زمر، آیه 46؛ تغابن، آیه 18) این اطلاق نمی تواند حقیقی باشد؛ زیرا برای خدا غیب و شهادت فرقی ندارد؛ زیرا اگر علم کشف و ظهور و شهود است، همه چیز برای خدا مشهود و ظاهر است؛ چنان که خدا می فرماید: إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدًا(نساء، آیه 33؛ فصلت، آیه 53) شهید در این گونه آیات هم به معنای شاهد است و هم به معنای مشهود؛ یعنی خدا شاهد هر چیزی و هم مشهود در هر چیزی است.

بر این اساس، اگر گفته شد خدا عالِم غیب است، این ارشاد به نفی موضوع است؛ یعنی چیزی نزد خدا غیب نیست. پس برای خدا هیچ چیزی غیب نیست؛ بلکه مراد آن است که اگر چیزی برای دیگری غیب است، برای خدا مشهود و معلوم است و غیبت نیست.  

البته از آیات قرآنی به دست می آید که اگر همه چیز برای خدا مشهود و معلوم به شهود است؛ برای برخی از انسان ها که در مقام «مرتضی» هستند، به تعلیم الهی، غیب برای آنان نیست، بلکه آن چیزی که برای دیگران است، برای خدا به اصالت مشهود و معلوم به شهود، و برای مرتضی ها به تبع خدا و مقام مظهریت، مشهود و معلوم است.(جن، آیات 26 و 27) از نظر قرآن، پیامبر(ص) و چهارده معصوم(ع) به عنوان مومنان خاص الهی ازاین مقام برخوردار هستند و همه عالم برای آنان مشهود و معلوم به شهود است و چیزی برای آنان غیب نیست؛ از همین روست که پس از توفی نیز آنان نسبت به دنیا آگاه هستند چنان که در دنیا به آخرت آگاه بودند و این آگاهی تا جایی است که ما در سلام نماز با آنان به حضور سلام داده و می گوییم: السلام علیکم و رحمه الله و برکاته. هم چنین این حضور و شهودی آنان نسبت به امر غیب و باطنی چون نیت ها چنان است که در قیامت به عنوان شاهدان اعمال انسان شهادت می دهند که این عمل صالح را باچه نیت انجام داده ایم، آیا به نیت اخلاص و تقرب یا ریا و مانند آنها.(توبه، آیات 94 و 105)